عدالت...
مفهومی که ذاتا برای همه ما مظهر خوبی است و خواهان آن هستیم؛ تا بحال چقدر به آن اندیشیده ایم؟
شاید در نگاه اول و سطحی به واژه عدالت؛ همان تساوی و برابری به ما منتقل شود ولی در آیات و روایات معنای واقعی آن قرار گرفتن هر چیز در جای خودش است و می شود گفت عدالت همان دادن حقی به مستحق آن است.
عدالت همان چیزی است که همواره هدف انبیا و امامان معصوم بوده و همینطور پایه و اساسی برای نظام آفرینش و اصلی حیاتی در هستی می باشد تا جایی که قیام حضرت ولی عصر (عج) نیز در همین راستا خواهد بود ...
برقراری عدالت در جامعه آنقدر پرثمر خواهد بود که در وصف آن گفته شده است از هفتاد سال عبادت که شب ها به راز و نیاز و روزها به روزه بگذرد بهتر است.
وقتی که خداوند متعال ما را به عدالت فرمان میدهد پس امری شدنی و امکان پذیر است و از طرفی در حدیثی داریم که برقراری عدالت برای مردم ارمغان رفاه می باشد پس حذف کامل ظلم های اقتصادی و فقر و بدبختی تنها با عدالت است که ممکن میشود.
اما آیا ظالم میتواند برقرار کننده عدالت در جامعه باشد؟هرگز!!! حال چه ظلم به خویش یا به خدا و مردم... پس یاد بگیریم که هیچگاه از ظالم خواستار برپایی عدالت نباشیم!!
بهترین حکومت ها هم خطر ظالم شدن و امنیتی شدن و فراموش کردن مظلومان بیخ گوششان است برای همین است که امام میفرماید اگر من هم یک جایی پایم را کج گذاشتم شما وظیفه دارید گوشزد کنید و بگویید... همه وظیفه دارید!! عدالت با امر به معروف و نهی از منکر کردن امت از مسئولین حاصل میشود، شاید به همین خاطر است که اینقدر در مکتب شیعه به قیام برای برپایی قسط تاکید شده است.
باید مطالبه عدالت و امر به معروف و نهی از منکر این وظیفه و واجب دینی مان را هم مثل نماز و روزه ای که میخوانیم به جا آوریم تا از ثمرات شیرین آن بهره مند شویم.
پرویز حسینی دیماجانکشی
